» ŁOSIE NA START czyli bukowisko na Białorusi

Łoś euroazjatycki występujący w Polsce i Białorusi to największy przedstawiciel swej rodziny i jeden z największych ssaków lądowych Europy. Dorosły byk może ważyć nawet około 700/800 kg a klempa powyżej 400 kg.

Naturalne środowisko życia tego ogromnego zwierzęcia to przede wszystkim tereny podmokłe i lekko zalesione, pełne chaszczy i wykrotów. Łoś najlepiej czuje się na trudno dostępnych bagnach i mokradłach, ale w okresie zimowym preferuje tereny bardziej suche dlatego przenosi się w okolice lasów iglastych.

W Polsce, nie wpisany w kalendarz polowań, czuje się całkowicie bezpiecznie. Łosie można spotkać nawet podczas spaceru w lesie, a ponieważ nie jest zwierzęciem terytorialnym bywa nieobliczalny jeżeli chodzi o pokonywanie odległości. Potrafi przesiedzieć kilka dni w jednym miejscu, aby nagle oddalić się na odległość kilkunastu kilometrów..

Czas od września do początków października to okres bukowiska. Warto wtedy wyjechać na polowanie do naszego wschodniego sąsiada, na Białoruś, aby pozyskać wspaniałe trofeum i przeżyć niesamowity czas podpatrując łosie w okresie godowym. Kiedy klempa osiąga dojrzałość płciową wraz z początkiem godów zaczyna wydawać z siebie głośne postękiwania. Gdy dotrą one do uszu podnieconego, oczekującego byka rusza on w jej kierunku wydając z siebie głos zwany w gwarze myśliwskiej – stękaniem. Podekscytowany byk, skoncentrowany na szukaniu partnerki zapomina nawet o jedzeniu – w okresie bukowiska może stracić blisko 20 % masy ciała.
Łosie w przeciwieństwie do jeleni nie prowadzają wokół siebie haremu: samce zabiegają o względy klępy, która musi zaakceptować pretendenta na ojca swojego potomstwa. Jeżeli jednak wokół jednej samicy są dwa byki to może dojść do ich pojedynku. Łosie nie są jednak tak skłonne do bijatyki jak jelenie, zanim więc dojdzie do potyczki przechodzą one przez wstępną fazę epatowania porożem i sondowania wzajemnych szans na przejęcie terytorium i łask samicy.

Widok tańca godowego łosi jest niesamowitym przeżyciem tym bardziej, że to samica a nie samiec wydaje z siebie przeciągłe, płaczliwe pojękiwania zwane buczeniem.