Na Białorusi gęsi spotyka się tylko podczas przelotów wiosennych i jesiennych, zwykle w październiku i kwietniu. Migrując jesienią na zimowiska, gęsi długo przebywają w miejscach dogodnych i bogatych w karmę. Występują najczęściej na terenach zalewowych rzek nizinnych, w sąsiedztwie różnych zbiorników wodnych, położonych wśród rozległych połaci zimowych pól lub innych pól uprawnych. W tym okresie rytm ich życia podlega ścisłemu harmonogramowi. O świcie gęsi, które nocowały na wyspach lub mieliznach zbiorników, przelatują do ich ulubionych miejsc żerowania na oziminy, zebrane pola grochu i kukurydzy. Jeśli wśród pól utrzymują się kałuże, ptaki spędzają na nich cały dzień; jeśli pola są suche, to bliżej południa muszą przelecieć nad wodę, gdzie ugaszą pragnienie i wyczyszczą swoje upierzenie. Następnie wracają do miejsc karmienia. Wraz z nadejściem zmierzchu ptaki odlatują od zbiornika. Miejsca karmienia , pojenia i nocowania są dość stałe, podobnie jak trasy przelotów między nimi. Na Białorusi głównie polujemy na gęś szarą. Gęś szara, w przeciwieństwie do innych gęsi, czasami gniazduje na Polesiu Prypeckim i w okolicach Witebska. Z wyglądu jest bardzo podobna do szarych gęsi domowych a pod względem wielkości jest największą spośród gęsi. Ogólny ton upierzenia samców i samic jest białawo-szary, ogon górny i podogon biały. Na klatce piersiowej i brzuchu, zwłaszcza u gąsiorów, wyraźnie widoczne są przypadkowo rozrzucone czarne plamy. Dziób jest blady, cielisty, nogi liliowo-różowe. Podczas lotów długodystansowych gęsi zwykle latają pod kątem i na dużych wysokościach. Głos szarej gęsi jest głośnym, trąbkowym okrzykiem, przenoszonym przez odgłosy „ha-ha-knebel”.
Na Białorusi kuropatwa szara (perdix perdix) jest nierównomiernie rozpowszechniona w zależności od jakości terenu. Jego liczebność może się znacznie zmieniać z roku na rok w zależności od warunków pogodowych w okresie rozrodu i zimowania. Kuropatwa szara zamieszkuje suche, otwarte przestrzenie, dlatego żyje głównie w krajobrazie rolniczym i zazwyczaj unika terenów zalesionych. Jego ulubionym siedliskiem są pola z zakrzaczeniami i niedużymi lasami na terenach pagórkowatych lub wśród osuszonych terenów z kanałami melioracyjnymi i pasami leśnymi. Kuropatwa szara chętnie przebywa także na suchych łąkach, na odwodnionych torfowiskach, rozległych polanach i na obrzeżach rozlewisk rzecznych, woli pozostać w zaroślach chwastów, na skraju lasu przy polach, na nieoranych zboczach i na obrzeżach pól. Rozległe pola zajmowane przez monokultury i pozbawione elementarnych schronień dla ptaków są mało przydatne dla kuropatwy, widać coraz częściej jednak , że ptak wyraźnie grawituje w kierunku krajobrazu wiejskiego i jest dość powszechny w pobliżu wsi, miasteczek, a nawet dużych miast. Kuropatwa szara jest tradycyjnie uważana za gatunek łowiecki.